Drakensbergen

Dinsdag 1/09/09

Aangekomen aan de oevers van de ‘Lions river’ maakten we relatief snel kennis met de hond des huizes, een puppy (???!!!!), Duma genaamd, ongeveer 2 meter hoog als ie op zijn achterste poten rechtop staat uiteraard; maar kom ‘t was een braafke zenne… De restaurant bleek daar echter niet open te zijn waardoor we onze vierwieler opnieuw de nacht moesten insturen… We vroegen een paar adressen en ze raadde ons een Oostenrijks restaurant (Bierfassl) aan, Jessica was totaal niet enthousiast, maar ik zag de knackwursten al vliegen, ik mocht gelukkig eens het laatste woord voeren die avond waardoor ik even later een gebraden worst bestelde, ze was HEERLIJK, oke, niet echt afrikaans eten, maar verdomme, het smaakte!! Na het tot mij nemen van een biertje en Jessica een wijntje kropen we onder de warme schapenwol, want het was toch een beetje koud…


Woensdag 2/09/09

‘s Morgens in de vroegte opgestaan om te genieten van de opkomende zon van ons balkon met zicht op de rivier, super! Het ontbijt was wel iets minder, de brownies waren hard als steen, ik deed mijn best, maar gewoon oneetbaar, slechte punten, sorry.... Hierna vertrokken we richting Giants Castle op zoek naar de eeuwenoude rotsschilderingen, alhoewel de echte datum onduidelijk bleek. De bijbel noteerde zelfs dat ze evengoed van de 19de eeuw konden zijn, tja, mij leken ze wel oud… In het park aangekomen en na de gebruikelijke inschrijfprocedures (volgens mij wordt hier werk gecreeerd, maar dat heb ik misschien al gezegd...). Maaaar om de rotsschilderingen te zien moesten we wel wat moeite doen, een wandeling van ongeveer een drie kwartier nog redelijk hellend in de verkeerde richting weliswaar... Maar het was het waard, de uitzichten waren FENOMENAAL, ik heb er geen woorden voor, hopelijk brengen de foto’s duidelijkheid, maar het is al meermaals bewezen, je moet er zelf inzitten om het ten volle te zien... Na het uitzweten van mijn ochtendkoffie en –fruitsap kwamen we aan waar we nog een kwartiertje moesten wachten op de gids en we dan maar spelletjes speelden, ik verloor en ja ik kan tegen mijn verlies!!! De gids was me toch maar een speciaal geval ze, zeker toen ze de communicatietechnieken van de Zulu’s uit de doeken deed, het lachen weldde in mij op, maar ik toonde respect en lachte ‘inside’… De rotsschilderingen waren nog vrij gedetailleerd en het was bizar dat ze er al zolang waren... Spijtig genoeg was er wel al veel vandalisme geweest waardoor er toch al een paar serieus beschadigd waren… Na het in detail te hebben bestudeerd als een ware geschiedkundige lieten we ons naar beneden rollen en genoten wederom van de schitterende uitzichten. Hierna zetten we ons tocht verder richting Royal Natal National Park, onderweg passeerden we nog een paar armtierige dorpjes, echt wel schrijnend om te zien hoe sommigen hier moeten leven…… Daar aangekomen werden we op slag gepakt door het ‘amfitheater’, de bezienswaardigheid van het park, een 6 km lange, 1,5 km hoge vlakke berg (zoals de tafelberg in Kaapstad), die een beetje naar binnen buigt, zoals, ja, een amfitheater zeker ;-) . We moesten wel nog onze slaapplaats regelen en ik zag de bui al hangen, in het park aangekomen was de receptie natuurlijk al gesloten, hier duren de werkdagen maar tot half vijf blijkbaar, we waren net iets te laat, dit was wel een domper op het feestgebeuren; een ambetante bui maakte zich meester van mij, zeker omdat ik zoooo had uitgekeken naar de ochtendzon die zou schijnen op het amfitheater waar we normaal gezien een schitterend uitzicht vanop ons balkon zouden hebben… Niet dus… gelukkig was ‘Tower Pizza’ bereid 2 hongerigen zonder slaapplaats onder hun vleugels te nemen en boden ze ons een cottage met een bed, een wc en een douche aan (tegen betaling…). Na het veroberen van een pizza, de naam was wel goed gekozen vond ik ;-) .

Donderdag 3/09/09

’s Morgens vroeg liep de wekker af zodat we wederom van de schitterende zonsopgang konden genieten met onze slaperige oogjes, het was het waard! Na het fabuleus ontbijt gemaakt door ’big momma’ gingen we nog eens de ochtendlucht opsnuiven aan het Amfitheater waarna we onze weg verderzetten richting Golden Gate National Park… Wat we daar zagen was nog meer verwonderlijk, schitterende berglandschappen afgewisseld met immense vlaktes; de weg slingerede door het landschap en ik wist niet waar eerst te kijken… Wederom, zie de foto’s die binnenkort gepost zullen worden!! We maakten ons dan bijna op voor de ‘Horseride’ en gingen richting ’Bokpoort’ waar dit alles zou doorgaan. Spijtig genoeg hadden ze wat last van vuurhaarden, we hadden de rook al gezien vanuit de verte (en de stank al geroken). Paniek was er bij mij nog niet omdat ze dat hier geregeld eens doen, de zogenaamde ’gecontroleerde vuurhaarden om de natuur opnieuw een kans te geven’... Er bleek dus dat we de boerderij niet konden bereiken want het vuur versperde de weg, mmmm, ’gecontroleerd’ my ass.... en inderdaad na een paniekerig telefoontje richting de boerderij (die dachten dat wij er midden inzaten, gelukkig niet dus!). Onze paarderit zou dus nog niet kunnen doorgaan want ze waren met man en macht de brand aan het bestrijden, blijkbaar was het een beetje uit de hand gelopen door de hevige wind... Dan maar het dorpje Clarence bezocht en genoten van een pannekoek met ijs. Na nog eens te hebben geinformeerd bij de boerderij bleek de ’Horseride’ onmogelijk daar werkelijk alles (gelukkig rondom) de boerderij was afgebrand, we besloten dan maar om de ’Horse Ride’ proberen in het Golden Gate Park zelf, was dat een misrekening zeg, het was 3u30 en het antwoord dat we kregen van de vriendelijke afrikanen (ze waren met twee), nee, te laat, hallo, ooit al eens van het kapitalistisch marktsysteem gehoord, ik geef je geld zodat jij in je levensonderhoud kunt voorzien en jij geeft me een dienst terug, om 3u30 is het nog niet te laat, ik voelde wederom een bui opkomen, maar jessica kon die vakkundig omtoveren in kinderlijk geluk :) . Dan maar besloten de ’loops’ in het park te doen (waar we een ’jackal’ van heel dichtbij konden bewonderen, prachtig!!!) en te genieten van de ondergaande zon in de immense vlaktes, echt waar, een mooi moment met z’n tweetjes... Na de zonsondergang gingen we de status gaan opmeten in Bokpoort, en het was toch nog steeds aan het branden in de verte, maar de wind zat goed en alles was al afgebrand rond de boerderij dus we moesten ons geen zorgen maken! Jessica was er niet gerust in, maar de aanwezigheid van haar sterke man maakte veel goed! In het stadje gingen we dan gaan eten in ’Clementines Inn’, op aanraden van de bijbel, voortreffelijk lekker gegeten met z’n tweetjes (inderdaad, we waren er helemaal alleen...). Na het buikje te rond te hebben gegeten gingen we richting de smeulende weilanden en sliepen we in een oase van verbrand gras... (er zijn ergere dingen in het leven zeker...)


Vrijdag 4/09/09

’s morgens vertrokken we in de vroegte richting de volgende bestemming, er moest namelijk 700 km gereden worden (wie de Drakensbergen wil zien moet dus echt veel moeite doen ze!) en de huisbaas van de boerderij zei ons dat de rit ongeveer 12 uur zou duren, daarvan moest ik toch even slikken, hij raadde ons zelf het vliegtuig aan, maar ik zag geen manier om onze fiere vierwieler in mijn handbagage te smokkelen, dan toch maar met de wagen vertrokken... En na ongeveer 8u op de bestemming aangekomen EN ik heb niet te snel gereden ze ma, echt niet (oke, los van die ene keer dat ik mijn snelheidsmeter uit het oog verloor en geflitst werd door een camera die langsvanvoor flitst, ja zo slim zijn ze hier wel, arme toeristen pakken, in Belgie is dat dus wel omgekeerd e... :) )... En nu ga ik eten, bij het schrijven van dit zweeft die Oostenrijkse worst al de hele tijd voor mijn gezichtsveld, die malariapillen geven echt leuke hallucinaties!!!!